zeeën van klei,
de sculpturen van brigitte rotsaert

Brigitte Rotsaert laat zich als kunstenares letterlijk en figuurlijk leiden door de natuur. De natuur is voor haar een ware bron van rust, die haar toestaat een harmonie te vinden in de hectiek van het dagelijkse leven. Uit de natuur distilleert ze verscheidene elementen die terug te vinden zijn in haar keramiek beelden, zoals organische volumes, beweging, ritme en aardse kleuren.

Ze heeft hierbij vooral aandacht voor het principe van de natuurelementen. Voornamelijk ‘aarde’ en ‘water’ komen frequent voor in haar werken. Dit uit zich niet enkel wat betreft thematiek, maar ook op vlak van materiaalkeuze en technische uitwerking.

Haar beelden zijn nooit een letterlijke weergave van de realiteit, maar een geabstraheerd geheel van elementen die ontleend werden aan de realiteit, meer bepaald aan herinneringen aan bepaalde locaties. Rotsaert baseert zich hiervoor niet op fotomateriaal, maar op reële ervaringen die ze opdoet tijdens haar reizen naar zeeën en woestijnen.

Brigitte Rotsaert lets nature guide her both literally and figuratively as an artist. Nature is a source of tranquillity for her, allowing her to find harmony despite the stresses and strains of everyday life. Out of nature she distils different elements that can be found in her ceramic sculptures, like organic volumes, movements, rhythm, and earthly colours.

For this, she focusses on the principle of natural elements. Especially ‘earth’ and ‘water’ appear frequently in her art. This does not solely express itself thematically, but also in terms of choice of materials and technical execution.

Her sculptures are never a literal reproduction of reality, but an abstract collection of elements that are borrowed from reality, more specifically from memories of certain places. Rotsaert does not use photographic material for this but delves into real experiences from her travels to the oceans and deserts of this planet.

De keramiek beelden van Brigitte Rotsaert lijken op het eerste gezicht haast gebeeldhouwd. Met technieken die eigen zijn aan de keramiek bekomt ze merkwaardig genoeg een resultaat dat doet denken aan gesculpteerd massief stuk steen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ze bekende kunstenaars en beeldhouwers, zoals Barbara Hepworth, Hans Jean Arp en Henri Moore onder haar grote voorbeelden uit de kunstgeschiedenis rekent. Deze gevierde beeldhouwers haalden eveneens hun inspiratie uit de natuur. Veel kwaliteiten typeren hun werk zoals een combinatie van golvende curves en sterk geometrische, strakke vlakken. Holle en bolle vormen worden gecombineerd en vormen nu eens een harmonie, dan weer staan ze in schril contrast tegenover elkaar, net zoals ook in de natuur het geval is. Dat zorgt voor intrigerende tegenstellingen die de blik van de kijker steeds opnieuw aantrekt en richting geeft.

Rotsaert kiest echter bewust voor een andere materie: klei. Ze gaat hiermee intuïtief te werk. Zo bouwt ze haar werk op door middel van stroken klei die ze aan elkaar bevestigt en die hun eigen weg zoeken. De kunstenares laat zich leiden door de materie van de klei. In dat opzicht zijn de handen van de keramist slechts antennes die de intuïtieve impulsen kanaliseren en zo de klei omzetten tot een beeldverhaal. Door de fysische verbondenheid met de materie ontstaat er als het ware een eenwording met het werk.

Rotsaerts sculpturen zijn niet louter een gevoelsmatige vertaling van haar beleving met de natuur. Ze hebben de kracht om in te werken op de verbeeldingskracht van de kijker en hem mee te voeren naar een mentale locus. Haar keramiek simuleert een sensoriële beleving, maar straalt vooral pure rust uit.

At first glance, the ceramics of Brigitte Rotsaert almost look sculpted. Using techniques specifically developed for ceramics, she remarkably enough achieves a result which resembles a massive piece of sculptured rock. She uses a combination of wavy surfaces and sharp lines. Hollow and convex shapes are combined and sometimes form a harmony, but there can also be a striking contrast between the two, same as in nature. This creates intriguing opposites which manage to attract and guide the look of the viewer.

Rotsaert consciously opts for the material of clay and works with this in a very intuitive way. She composes her work by means of strips of clay which she affixes to one another and she lets them find their own way. The artist lets clay as a material guide her. In that respect, the hands of the ceramist are merely antennas to canalize the intuitive impulses and to transform clay into a pictorial story. Through the physical connection with clay as material a unification with the artwork emerges.

Rotsaert’s sculptures are more than merely the emotional translation of how she experiences nature. They are powerful enough to act on the imagination of the viewer and carry him or her along to a mental locus. Her ceramics simulate a sensory experience, but above all they radiate pure tranquillity.